Marchionne houdt voet bij stuk: ‘We hebben diverse plannen B’

Sergio Marchionne blijft momenteel meer dan ooit de confrontatie zoeken en weigert pertinent water bij de wijn te doen.

Na de terugtrekking van zijn delegatie uit de onderhandelingen rond het plan voor Mirafiori van vorige week, zijn het vooral de bonden die nu rekenen op concessies van de kant van de CEO. Maar is ijdele hoop zoals het nu lijkt. Marchionne kwam zoals altijd met enkele heldere statements voor de dag gister; “We zijn momenteel in gesprek, maar ik weet niet of we er uit zullen komen voor kerst. Ik weet wel dat we meer dan één plan B hebben. We kunnen in de VS gaan produceren maar ook elders.”

Mirafiori’s moeilijkheden vormen op dit moment een groot contrast met het recente succes van één van de belangrijkste Chrysler fabrieken in Michigan. Sterling Heights was tot vorig jaar een groot probleem voor de Amerikaanse firma. Bijna een jaar lang is de fabriek noodgedwongen zo goed als gesloten geweest, totdat gister officieel de productie is gestart van de Chrysler 200 en Dodge Avenger. Het gevolg van goede onderhandelingen en samenwerking tussen alle betrokken partijen, liet Marchionne weten. Na een investering van 850 miljoen dollar is de Amerikaanse fabriek weer volop in bedrijf. Marchionne besloot vorige zomer net na zijn binnenkomst bij Chrysler de fabriek te sluiten, terwijl deze even daarvoor ook al de hekken dicht moest doen onder het voorgaande management. Nu is er na dit offer een frisse start gemaakt en zijn vele vernieuwingen in deze fabriek doorgevoerd. Marchionne stelde dat het besef van de betrokken partijen over de realiteit van de situatie – de slechte concurrentiepositie in het land zelf en in de wereld- doorslaggevend is geweest voor de huidige voorspoedige voortgang.

Met die ‘partijen’ blijft de CEO in Italië, waar hij zich zo langzamerhand definitief een buitenlander moet voelen, nu volop in gevecht. Niet alleen de bonden maar ook de organisatie voor werkgeversbelangen ‘Confindustria’, lijkt steeds meer een schimmige rol te hebben in plaats van een sleutelrol. Eind deze week gaat Marchionne in gesprek met voorzitter Emma Marcegaglia (foto), de vrouw waarvan sommigen zeggen dat ze de truien van Marchionne breit, en anderen weer dat ze de spandoeken voor de vakbonden in een kast bewaart. Marchionne bepaalde alvast de koers in aanloop naar deze ontmoetingen en zei dat Fiat niet afhankelijk is van de stellingname van Confindustria. Hij noemde het zelfs een detail omdat het grootste belang bij wat komen gaat, nog altijd de totale bestuurbaarheid van de fabriek is. Met minder kan en wil de firma het niet doen; “Wij werken samen met Chrysler in dit geval, en wij moeten hen enkel garanties kunnen bieden als het gaat om de toekomst van Mirafiori.”

Marchionne’s nogal onafhankelijke houding tegenover de Confindustria heeft alles te maken met het feit dat de bonden hem constant op de landelijke afspraken wijzen tussen hen en de Confindustria. Afspraken die nu volledig lijken te ontbreken in het huidige voorstel van de fabrikant. De meeste bonden willen nu daarom geen akkoord. Al zeggen sommigen dat de radicale staking van de FIOM nu meer te maken heeft met het afstand willen nemen van andere bonden dan met een oprecht protest. Een reactie op het feit dat bonden als de FIM en UILM klaagden over de recente tegenstrijdige bijna vriendelijke houding richting Lingotto in verband met het investeringsplan voor Mirafiori. Dit laatste is een van de verklaringen voor een vrij plotselinge escalatie sinds afgelopen vrijdag. De moeilijkheden hebben dus vooral te maken met het traditionele Italiaanse geduw en getrek van alle partijen en niet zozeer met de intenties van de fabrikant. Intussen vergeet men het nationale belang.

Zal Marchionne zich hier nu op stuk bijten omdat hij tevergeefs hoopt dat men de strijdbijl uiteindelijk zal begraven, of speelt ook hij op dit moment nog een tactisch spel? Intussen tikt de klok ook in Italië verder omdat dat nu eenmaal voor de hele wereld geldt.