Column: “Voor een dubbeltje op de eerste rang”

restwaarde

De achillespees van veel Italiaanse automerken, maar we hebben er vrijwel allemaal al eens ons voordeel meegedaan, de aangenaam lage restwaarde van Italiaanse auto’s. Ook vaak een leuk discussie-onderwerp op feestjes en partijen. Vaak met de eigenaren van Duitse auto’s… En wij maar uitleggen dat het allemaal netto/netto reuze meevalt: een beetje afhankelijk van het segment waarin je shopt, is een Duitse auto al snel duizenden Euro’s duurder, zie dat maar eens terug te krijgen bij inruil! Daarnaast kunnen wij de overgebleven euro’s renderend beleggen, dit tweede argument is momenteel helaas wat minder relevant, maar toch.

Voor de concurrentiepositie van de Italianen in de leasemarkt is vooral deze lage restwaarde killing. Je kunt soms bij de concurrentie bijna een segment groter rijden voor het zelfde maandbedrag. De bijtelling daarentegen, valt meestal wel  in het voordeel van de Italiaan uit. Elk nadeel heeft zijn voordeel.

restwaarde3

Maar wie bepaalt nou uiteindelijk de restwaarde van een auto? Zijn het de Autotelexen, handelaars en/of leasemaatschappijen van deze wereld? Helaas niet, het is de consument. En die doet dat grotendeels op basis van emotie. Een soort emotie die bij nadere bestudering lastig te verklaren is. Ik heb vanwege mijn werk veel bij klantenpanels van auto-importeurs aan tafel gezeten. En me daar altijd enorm over verbaasd. Panelleden antwoorden vrijwel altijd erg rationeel als je ze vraagt naar hun aankoopmotieven. Dan noemen ze o.a. zaken als verbruik, beenruimte en bereikbaarheid van de dealer als belangrijke aankoopargumenten. Als je ze vervolgens een paar biertjes inschenkt en doorvraagt lopen ze helemaal leeg met emotionele aankoopmotieven. En die zijn vaak alles behalve verstandig. Het is ook bekend dat veel mensen auto’s kopen waarvan ze weten dat ze, naar de buitenwereld toe, wel goed zitten (Volvo). Of er zelfs door de aankoop denken er een beetje bij te gaan horen (Audi). En daar ontbreekt het de Italiaanse automerken momenteel een beetje aan.

restwaarde2

Terug naar het onderwerp van de restwaarde. Een goed voorbeeld van een emotionele aankoop is de Mini. Wel eens mee gereden? Ik heb wel eens in een Cooper S gereden en dat viel me eerlijk gezegd nogal tegen. Maar veel mensen willen er per se een. Mede dankzij de -wat mij betreft- welhaast perfecte marketingcampagnes is het merk hot en cool. Als het nieuw niet lukt, dan maar een goede tweede, derde of vierde hands. En daarom zijn die gebakjes zo courant. Statistieken laten zien dat Mini’s kwalitatief helemaal niet goed in elkaar zitten. Zie het onderzoek van  JD Powers, onderaan de pagina, waarbij het aantal problemen per 100 nieuwe auto’s in kaart is gebracht. Maar daar heeft de doelgroep blijkbaar geen oog voor. De restwaarde van veel  Japanse merken daarentegen, waarvan iedereen weet dat ze wél goed in elkaar geschroefd zijn, is helemaal niet zo florissant als je zou verwachten. Logica? You tell me.

restwaarde4
Een ding is zeker, cool zijn is lucratief. Emotiekopers nemen nauwelijks de moeite om op de auto af te dingen. Dat heeft ook weinig zin, want “voor jou tien andere” redeneert de dealer. En het bedrag dat deze kopers ook nog eens investeren in het personaliseren van hun nieuwe auto is helemaal lucratief! Daar verdienen de betreffende merken en dealers echt bakken met geld mee. En een Mini is om te produceren echt niet veel duurder dan een Polo. De rest is pure, door marketing gecreëerde, marge. Bingo! De vraag is dan ook: Hoe maak je een model , of nog liever een heel merk, cool? Tsja, da’s niet eenvoudig. Het vereist een goed strategisch plan, een lange adem en een stevig budget. En vanzelfsprekend, aansprekend design. Laatstgenoemde zit bij ‘onze Italianen’ meestal wel goed. De rest dient, zodra de economie weer aantrekt, vanaf de grond opnieuw te worden opgebouwd. Ik ben dan ook erg benieuwd hoe Marchionne & friends dat met Alfa-Romeo gaan aanpakken.

Paul van Beukering

5 gedachten over “Column: “Voor een dubbeltje op de eerste rang”

  • 9 februari 2013 om 23:12
    Permalink

    Zoals al vaker gezegd en aangehaald, Alfa is dood en begint met een wederopstanding die in een keer de goede moet zijn , een tweede kans is er niet.dat ons geduld zwaar op de proef wordt gesteld is maar een kleine bijkomstigheid, SM weet dathet erop moet en niet maar lala.laten we hopen dat ze de vloer weer aanvegen met de concurentie ze hebben alles in huis om dat te doen. 😯

    Beantwoorden
  • 10 februari 2013 om 09:38
    Permalink

    Goeie column!

    Soms lukt het evenwel wel met de italianen. De 156 was (alvast hier in België) een lease-succes. De huidige 500 is dan weer waardevast omdat het een hebbeding is, net als de mini. Spijtig genoeg lukt zoiets maar zelden. Anderzijds: ik vind het persoonlijk helemaal niet erg dat de restwaarde laag is. Laat maar komen die veel-auto-voor zijn-geld tweedehands italianen!

    Beantwoorden
  • 10 februari 2013 om 12:51
    Permalink

    Probleem van FGA is dat zij zich altijd maar blijven focussen op aantallen, aantallen en nog eens aantallen en nauwelijks enige marketing visie hebben. De enige visie die zij hebben is gericht op de korte termijn. En dat uit zich in financiele sales promotion acties.
    Wil je de restwaarde van je modellen omhoog krijgen, dan zal je moeten beginnen om terughoudender te zijn met die financiele acties. Want als je bij een nieuwe auto direct al € 3000,- korting krijgt, dan koop je toch liever een nieuwe dan een gebruikte auto, die ca € 4500 onder de nieuwprijs ligt? Dan moeten de dealers wel minder gaan bieden op je inruiler om die te kunnen verkopen….

    Beantwoorden
  • 10 februari 2013 om 15:20
    Permalink

    Beter Idee ipv van meteen met kortingen komen zoals Db aangeeft kan men veel beter 7 jaar garantie bieden ipv na een jaar deze tegen een x prijs aan te bieden. Op die manier geef je blijk van vertouwen in het eigen product en de klant hoeft niet bang te zijn voor hoge rekeningen. Dat doen die Koreanen ook en dat heeft de consument vertouwen gegeven was je vroeger een loser met je pony of wat voor koek blik. Nu is niemand er meer bang voor worden verkocht als warme broodjes. En bij een Italiaan denkt men meteen aan sud’s en ritmo’s kopen kun je ze niet meer maar het denk beeld is er nog wel.

    Een D segment Alfa schrijft zo 20 mile of meer af in de eerste 3 jaar reden voor mij om in dit segment jong misbruikt te kopen. Maar ja welke D segmenter doet dat niet in % is een 3 of een a4 misschien iets beter maar als je er 10mile extra voor een gelijke uitrusting moet neer tellen en deze dan 4 mile extra opleverd na 3 jaar ben je in % misschien iets beter uit maar niet in €’s.

    Maar het hangt er van het model af.

    159 1750 centenario nieuw 37K tweedehands uit 2010 22K dus 15K weg 59% van de nieuwwaarde.

    Audi A4 2.0 211 pk pro line nieuw 49K kost 26/27K.

    Dus je betaald voor een bagger kar 12Mile extra en je krijg daarvan slechts 4/5 K voor extra rerug.

    Rest waarde 55% een 159 is dus een betere investering dan een A4. Je word dus opgelicht door de lease maatschappij.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.