Column: Abarth; The joy of empowerment

In september ‘83 stond ik voor het eerst oog-in-oog met een spiksplinternieuwe Ritmo 130 TC Abarth. Ik wist al een beetje van de plaatjes waar Abarth voor stond (A112, 124 en 131), maar ik had nog niet ‘live’ kennis gemaakt  met een van hun producten. Na het starten liep de betreffende twee liter, mede dankzij de dikke dubbele Webers, al direct intimiderend te grommen. Toen de garagehouder me na een paar minuten vroeg of ik een stukje wilde meerijden, hoefde ik daar niet al te lang over na te denken. De bovenkant van mijn sportieve Fiat-referentiekader bestond op dat moment nog uit de 131 Racing. Die was héél plezierig snel, maar deze Ritmo stampte daar dubbel en dwars overheen. Nul naar 100 in 8,0 sec. Dat was voor die tijd buitengewoon indrukwekkend. Daar kwam geen GTI, XR3i of GTE bij in de buurt. Ik was ter plekke verkocht en sloot het merk, met het beeldschone logo, in mijn hart.

Een paar jaar later was ik met een goede vriend in een 131 2.000 TC op weg naar Sicilië. De Fiat had dorst en we tankten, ter hoogte van Salerno, GPL aan de Autostrada. En we deden dat, mede door de verzengende hitte, op ons dooie gemak. Totdat er opeens met veel geweld een Duitse Ritmo Abarth het tankstation kwam binnen brullen. Ik zal nooit vergeten, wat er zich in de 3 minuten daarna voltrok: De kinderen werden door moeders de toiletten ingejaagd, hij vulde de olie bij, zij tankte de Ritmo vol, hij rende naar het toilet en stuurde de kinderen weer terug de auto in. Hij betaalde, zij ging naar het toilet en sprong vervolgens in de al klaarstaande 130 TC. En voordat wij voor de tweede keer met onze ogen konden knipperen was de hele familie met een hoop machtsvertoon (gebrul) weer vertrokken. Een gevalletje Siciliaanse pizzaboer, werkzaam in Duitsland, die op tijd bij het jaarlijkse familiediner diende te arriveren?  Ik weet wel  zeker dat ‘m dat gelukt is. Wij zijn nog zeker een kwartiertje helemaal sprakeloos geweest van dit voorval. Geweldig!

Dat Abarth op een gegeven moment naar de achtergrond werd verdreven in de jaren ’80 en ’90, bewijst de Uno T.I.E. Deze bloedstollend snelle auto droeg alleen nog de logo’s en niet de naam, maar werd wel degelijk door technici van Abarth ontwikkeld.

Daarna werd het helaas erg rustig rondom het label Abarth. Waar vrijwel alle Europese autobouwers in de jaren negentig met een sportieve ‘marketing’ -line kwamen liet Fiat het merk Abarth behoorlijk verstoffen. Tot een paar jaar geleden, hiervan zijn de verschillende modellen en types ongetwijfeld bij jullie bekend.

Onlangs zat ik naast een goede kennis in zijn Abarth 500. Hij kocht ‘m met parkeren (in Amsterdam) als hoofdmotief. Slim, want ik denk dat hij veel plekjes kan pakken waar ik gefrustreerd aan voorbij moet gaan. Ik vroeg ‘m hoe hard ie kon en hij keek me een beetje onnozel aan. Tsja, dat is toch niet  relevant voor zo’n auto? Het ziet er van binnen en buiten erg leuk uit, het produceert een heerlijke sound en je kunt er bij het stoplicht prima mee uit de voeten. That’s all. Topsnelheid? Pffff….  Niet zo relevant. Nou vooruit dan maar.

Een marketing-Abarth 500?? Ik was toch een tikkeltje sceptisch. Nou, dat bleek volledig onterecht! In no time reden we 225 km/u. En met gemak, geen centje pijn, geen onprettig gevoel in het stuur, gewoon gaan! Ook toen we de snelweg omwisselden voor een  stukkie binnendoor bleken bij wat ‘gooi- & smijtwerk’ zowel de motor als het onderstel het Abarth-logo met verve te dragen. Ik was zwaar onder de indruk! Heel fijn, dat het merk weer in leven is.  En ook erg prettig dat we o.a. daardoor onze mooie herinneringen weer kunnen ophalen.

Paul van Beukering